”വിശ്വാസം അനുശാസിക്കുന്ന വസ്ത്രം ധരിച്ചതിന്റെ പേരില്‍, അങ്ങനെ ധരിക്കുന്നവര്‍ പാലിക്കണമെന്ന് നിയമം നിഷ്‌കര്‍ഷിക്കുന്ന നിബന്ധനകള്‍ മുഴുവന്‍ പാലിച്ചിട്ടും, പൊതുഖജനാവില്‍ നിന്ന് വമ്പിച്ച പണം ചെലവഴിച്ച് നടത്തുന്ന ഒരു പ്രവേശനപരീക്ഷയില്‍ നിന്ന് മുസ്‌ലിം പെണ്‍കുട്ടികള്‍
തിരസ്‌കൃതരാവുക എന്നുപറഞ്ഞാല്‍ മതസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും മതനിരപേക്ഷതക്കും പൗരന്റെ മൗലികാവകാശങ്ങള്‍ക്കും ജനാധിപത്യത്തിനും പരിക്കേല്‍ക്കുക എന്നുതന്നെയല്ലേ അതിന്റെയര്‍ത്ഥം? ഇന്‍ഡ്യന്‍ ഭരണഘടനകൂടിയാണ് പരീക്ഷാ ഹാളില്‍ നിന്ന് എന്റെ കൂടെ പടിയിറക്കപ്പെട്ടത് എന്ന വസ്തുതയെ ആര്‍ക്കാണ് നിഷേധിക്കാനാവുക? ഞാന്‍ നല്ല ഇന്‍ഡ്യക്കാരിയും നല്ല മുസ്‌ലിമും നല്ല സ്ത്രീയുമാകാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എന്റെ സ്വത്വത്തിലുള്ള ഈ മൂന്ന് അടരുകളെയും വേദനിപ്പിച്ച നടപടിയാണ്, നിശ്ചയം ഇന്‍വിജിലേറ്ററുടെയും പിന്‍സിപ്പളിന്റെയും ഭാഗത്തുനിന്നുമുണ്ടായത്.” (ആലിയാ ഫര്‍സാന, ‘ഇല്ല, വിശ്വാസം അഴിച്ചുവെക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ല!’, സ്‌നേഹസംവാദം മാസിക, 2015 ഓഗസ്റ്റ്)
ഹിജാബ് ധരിച്ചതിനാല്‍ അഖിലേന്ത്യാ മെഡിക്കല്‍ പ്രവേശന പരീക്ഷയെഴുതുവാന്‍ സമ്മതിക്കാതെ പരീക്ഷാ ഹാളില്‍ നിന്നും അധികൃതര്‍ പുറത്താക്കിയ ആലിയാ ഫര്‍സാനയുടെ വാക്കുകള്‍ നമ്മുടെ മതനിരപേക്ഷ പൗരബോധത്തോടും സമുദായ നേതൃത്വത്തോടും ചില ഗുരുതരമായ ചോദ്യങ്ങളുന്നയിക്കുന്നതാണ്. നല്ല മുസ്‌ലിമും നല്ല സ്ത്രീയുമായി ജീവിക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്ന, ഇന്‍ഡ്യയില്‍ ജനിച്ച് ജീവിച്ച് വളരുന്ന ഒരാള്‍ക്ക് ഒരു നല്ല ഇന്‍ഡ്യക്കാരിയായിതന്നെ മരിക്കുവാന്‍ കഴിയുന്ന സാഹചര്യം സൃഷ്ടിക്കുവാന്‍ ഭരണഘടനാനുസൃതമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുമെന്ന് ആണയിടുന്ന നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥക്കോ നിയമനിര്‍മാണ സഭയിലിരിക്കുന്നവര്‍ക്കോ കാര്യനിര്‍വഹണ സമിതികളിലുള്ളവര്‍ക്കോ കഴിയില്ലെയേന്ന ഗൗരവതരമായ ചോദ്യം. ജനാധിപത്യ ഇന്‍ഡ്യയുടെ ആത്മാവാണ് മതനിരപേക്ഷതയെന്ന് ലോകത്തെ ഏറ്റവും വലിയ മതനിരപേക്ഷ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഭരണഘടനയുടെ ആമുഖം മുതല്‍ അവസാന ഖണ്ഡിക വരെ ആവര്‍ത്തിച്ചു വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. രാഷ്ട്രവ്യവഹാരങ്ങള്‍ മതേതരമാവുകയും വ്യക്തിയുടെ മതസ്വാതന്ത്ര്യത്തില്‍ അത് രാജ്യത്തിന്റെ പൊതുതാല്‍പര്യത്തിന് വിഘ്‌നമുണ്ടാക്കാത്തിടത്തോളം രാഷ്ട്രം ഇടപെടാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ മാത്രമേ ഒരു രാജ്യം മതനിരപേക്ഷമാണെന്ന് പറയാനാവുകയുള്ളു. ഭരണഘടനയിലെ വകുപ്പുകളും ഖണ്ഡികകളുമെല്ലാം ഇന്‍ഡ്യയെ മതനിരപേക്ഷമായി നിലനിര്‍ത്താന്‍ പോകുന്ന നിയമങ്ങളും നിര്‍ദ്ദേശങ്ങളും തന്നെയാണ് ഉള്‍ക്കൊളളുന്നത്. ഏഴ് പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്കിടയിലെ ഭാരതചരിത്രത്തില്‍ പലപ്പോഴും മതനിരപേക്ഷതയുടെ പറക്കുന്ന ത്രിവര്‍ണ പതാകക്കു കീഴില്‍ തന്നെ അതിന്റെ ആത്മാവിനെ ഹനിക്കുന്ന നടപടികളുണ്ടായിട്ടുണ്ടെന്നത് ഒരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ്. ലെജിസ്ലേറ്റീവിന്റെയും എക്‌സിക്യൂട്ടീവിന്റെയും പക്ഷത്തുനിന്നുണ്ടായിട്ടുള്ള അത്തരം നടപടികളെ ഭരണഘടന ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടുതന്നെ പ്രതിരോധിക്കുകയും ഒരു പരിധിവരെ തോല്‍പിക്കുകയും ചെയ്ത പാരമ്പര്യമാണ് ഇന്‍ഡ്യയിലെ മതനിരപേക്ഷ പൗരബോധത്തിനുള്ളത്. വൈകാരികമായ ആന്ദോളനങ്ങളാല്‍ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കപ്പെട്ട് കേവല ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ സമ്മതിദാനം മതനിരപേക്ഷതയുടെ പാളയത്തിനെതിരായപ്പോഴും നാടിനെ വര്‍ഗീയവല്‍ക്കരിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത രൂപത്തില്‍ ഭരണഘടനയുപയോഗിച്ച് പോരാടാന്‍ മതനിരപേക്ഷ പൗരബോധത്തിന് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ സ്ഥിതിയതല്ല. ആടുന്നവരും പാടുന്നവരും കളി കാണുന്നവരുമെല്ലാം നഗ്നരാണെന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്ന സംഭവങ്ങളിലൊന്നാണ് ഹിജാബിനെതിരെയുള്ള പുതിയ കരുനീക്കങ്ങളെന്ന വസ്തുത നാം കാണാതിരുന്നുകൂടാ.
നിയമകൂടവും നിര്വാഹകസമിതികളിലുള്ളവരുമെല്
സിക്ക് പുരുഷന്‍മാര്‍ക്ക് തലപ്പാവും മുസ്‌ലിം സ്ത്രീകള്‍ക്ക് ഹിജാബും കന്യാസ്ത്രീകള്‍ക്ക് തിരുവസ്ത്രവും ധരിച്ചുകൊണ്ടുതന്നെ പരീക്ഷയെഴുതുവാനും രാഷ്ട്രഘടനയുടെ വ്യത്യസ്ത മേഖലകളില്‍ സേവനമനുഷ്ഠിക്കുവാനും കഴിയുന്ന സ്ഥിതിവിശേഷമാണ് കഴിഞ്ഞ ഏഴ് പതിറ്റാണ്ടു കാലമായി ഇന്‍ഡ്യയില്‍ നിലനിന്നിരുന്നത്. പുതിയ സാങ്കേതികവിദ്യകളും അതുപ്രകാരമുള്ള കോപ്പിയടി സംസ്‌കാരവും കൃത്രിമത്വങ്ങളുമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ പരീക്ഷാ നടത്തിപ്പുകാര്‍ക്ക് കര്‍ശനമായ പരീശോധനാ സംവിധാനങ്ങള്‍ സ്വീകരിക്കേണ്ടിവരിക സ്വാഭാവികമാണ്. അതുപക്ഷെ, ഇന്‍ഡ്യയുടെ ആത്മാവിനെ തന്നെ തകര്‍ത്തുകൊണ്ടാവരുത് എന്നു മാത്രമേ നാം പറയുന്നുള്ളൂ. അടിവസ്ത്രത്തിനുള്ളില്‍ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച ചിപ്പില്‍ നിന്നുണ്ടാകുന്ന സിഗ്നലുകള്‍ തൊലിയിലെ ന്യൂറോണുകളിലൂടെ വിവരങ്ങള്‍ മസ്തിഷ്‌കത്തിലേക്ക് സംപ്രേഷണം ചെയ്യുന്ന സാങ്കേതിക വിദ്യയുണ്ടായിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ വിവസ്ത്രരായേ പരീക്ഷയെഴുതാവൂ എന്ന് വിധിക്കുകയല്ല തലക്ക് വെളിച്ചമുള്ള പരീക്ഷാ നടത്തിപ്പുകാര്‍ ചെയ്യുക. പ്രത്യുത, പ്രസ്തുത സാങ്കേതികവിദ്യയെ മറികടക്കാനാവശ്യമായ മാന്യമായ സംവിധാനങ്ങളുണ്ടാക്കുകയാണ്. പരീക്ഷ തുടങ്ങുന്നതിന് മിനുട്ടുകള്‍ക്ക് മുമ്പ് പരീക്ഷാ ഹാളിലെത്തുകയും ആവശ്യമെങ്കില്‍ നിയമം അനുവദിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള മുഴുദേഹ പരിശോധനക്ക് സന്നദ്ധമാണെന്ന് അറിയിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടും ഹിജാബ് അഴിച്ചുവെച്ചേ പരീക്ഷയെഴുതിക്കൂവെന്ന് വാശിപിടിച്ചവരുടെ ഉള്ളിലിരുപ്പ് എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ ഏറെ ഗവേഷണത്തിന്റെയൊന്നും ആവശ്യമില്ല. ഇങ്ങനെ ഉള്ളില്‍ മണ്ണെണ്ണയുമായി നടക്കുന്നവര്‍ക്കാണ് ഭരണഘടനാ വ്യാഖ്യാതാക്കള്‍ തീപ്പൊരി നല്‍കി സഹായിച്ചതെന്നതാണ് ഖേദകരം. ഈ തീപ്പൊരിയുപയോഗിച്ച് ഇത്തരക്കാര്‍ കത്തിച്ചാമ്പലാക്കുക സഹസ്രാബ്ദങ്ങളായി നാം വളര്‍ത്തിക്കൊണ്ടുവന്ന നമ്മുടെ നാടിന്റെ മഹത്തായ സാംസ്‌കാരിക പാരമ്പര്യത്തെയായിരിക്കുമെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനുള്ള മിനിമം ബുദ്ധിയെങ്കിലും ന്യായാധിപന്‍മാരുടെ ഉയര്‍ന്ന കസേരയിലിരിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഉണ്ടാകേണ്ടതായിരുന്നു.
സാംസ്‌കാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ നവോത്ഥാനങ്ങള്‍ ഒരേ കരങ്ങളാല്‍ നിര്‍വഹിക്കപ്പെട്ടതാണ് കേരള മുസ്‌ലിംകളുടെ സവിശേഷമായ അസ്തിത്വത്തിനും വ്യതിരിക്തമായ വ്യക്തിത്വത്തിനും നിമിത്തമായതെന്ന് കഴിഞ്ഞ ഒരു നൂറ്റാണ്ടുകാലത്തെ മലയാളികളുടെ ജീവിതാവസ്ഥകളിലുണ്ടായ പരിണാമത്തെ സൂക്ഷ്മമായി പഠിച്ചാല്‍ ബോധ്യമാകും. ഇസ്‌ലാമിന്റെ ചിഹ്നങ്ങളെല്ലാം സ്വീകരിക്കുകയും ഇസ്‌ലാമികവ്യക്തിത്വം കാത്തുസൂക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടുതന്നെ രാഷ്ട്രവ്യവഹാരങ്ങളുടെ വ്യത്യസ്ത മേഖലകളില്‍ ജ്വലിച്ച നിരവധി പേരെ സൃഷ്ടിക്കുവാന്‍ കേരള മുസ്‌ലിംകള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇന്‍ഡ്യയിലെ മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളും കേരളത്തെ മാതൃകയാക്കിയാല്‍ പിന്നോക്കാവസ്ഥക്കുള്ള പരിഹാരവും രാഷ്ട്രീയമായ മുന്നേറ്റവുമാകുമെന്ന വസ്തുത മുസ്‌ലിംകളെക്കാള്‍ ഇസ്‌ലാമിനെയും മുസ്‌ലിംകളെയും ശാത്രവത്തോടെ പരിഗണിക്കുന്നവര്‍ക്ക് നന്നായറിയാം. മെഡിക്കല്‍ പ്രവേശന പരീക്ഷകളിലും സിവില്‍ സര്‍വീസ് പരീക്ഷകളിലും ഹിജാബ് ധരിച്ച പെണ്‍കുട്ടികളും നെരിയാണിക്കുമേല്‍ തുണിയുടുക്കുന്ന ആണ്‍കുട്ടികളും റാങ്കുകള്‍ നേടുന്ന കേരളീയ സ്ഥിതിവിശേഷം മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ആവര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്നത് ആശങ്കയോടെ നോക്കിക്കാണുന്നവര്‍ പരീക്ഷാ നടത്തിപ്പുകാരായിത്തീരുന്ന ദുര്യോഗത്തില്‍ നിന്നാണ് തുണിയുടുക്കാതെ പരീക്ഷയെഴുതണമെന്ന തരത്തിലുള്ള കല്‍പനകളുണ്ടാവുന്നത്. ജനാധിപത്യത്തില്‍ ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്ക് ക്രിയാത്മകമായി എങ്ങനെ രാഷ്ട്രവ്യവഹാരങ്ങളിലേര്പ്പെടാ
ന്യൂനപക്ഷ രാഷ്ട്രീയ നവോത്ഥാനത്തിന്റെ ചരിത്രമുറങ്ങുകയും വര്‍ത്തമാനം പൊടിപൊടിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കേരളത്തില്‍പോലും മുസ്‌ലിം വിദ്യാര്‍ത്ഥിനികള്‍ക്ക് ഹിജാബ് അഴിച്ചുവെച്ച് പരീക്ഷയെഴുതേണ്ടി വന്നുവെന്നതും ഹിജാബ് അഴിക്കാന്‍ സന്നദ്ധരല്ലാത്തവര്‍ക്ക് പരീക്ഷാഹാളില്‍ നിന്ന് പുറത്തുപോകേണ്ടി വന്നുവെന്നതും അപമാനകരമാണ്. പ്രസ്തുത അപമാനഭാരം വഹിക്കേണ്ടത് ആരെല്ലാമാണെന്ന് സമുദായനേതൃത്വം തീരുമാനിക്കട്ടെ. അതെന്തായിരുന്നാലും, ഭരണഘടന ഉറപ്പുനല്‍കുന്ന അവകാശങ്ങളെ ചവിട്ടിമെതിച്ചുകൊണ്ട് മുസ്‌ലിമായി ജീവിക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്നവരെ പരീക്ഷയെഴുതാന്‍ സമ്മതിക്കാതിരുന്നവര്‍, അവര്‍ ആരായിരിക്കട്ടെ, അവര്‍ക്കെതിരെ ശക്തമായ നിയമനപടികളുമായി മുന്നോട്ടുപോകുവാന്‍ സമുദായനേതൃത്വത്തിന് ബാധ്യതയുണ്ട്. ഹിജാബ് ധരിക്കുന്നവര്‍ക്ക് അതു ധരിച്ചുകൊണ്ടുതന്നെ പ്രധാനമന്ത്രിയും പ്രസിഡന്റും വരെയാകുന്നതിനെക്കുറിച്ച് സ്വപ്‌നം കാണുവാനെങ്കിലും കഴിയുന്ന അവസ്ഥയുണ്ടാവുമ്പോഴേ ന്യൂനപക്ഷ രാഷ്ട്രീയ നവോത്ഥാനം അതിന്റെ ധര്‍മം നിര്‍വഹിക്കുന്നുവെന്ന് പറയാനാകൂ. ഇപ്പോള്‍ ഉണ്ടായതുപോലെയുള്ള സംഭവങ്ങള്‍ ആവര്‍ത്തിക്കുകയില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തുവാന്‍ സമുദായനേതൃത്വത്തിന് കഴിയേണ്ടതുണ്ട്. അതു ചെയ്യാതിരുന്നാല്‍ തങ്ങളുടെ അലസതയയുടെ ചെറുവാതിലിലൂടെ സമുദായത്തിനകത്തേക്ക് കടക്കുക തീവ്രവാദമായിരിക്കുമെന്ന് തിരിച്ചറിയുവാന്‍ സമകാലിക സംഭവങ്ങള്‍ നേതൃത്വത്തിന് പാഠമാവേണ്ടതുണ്ട്. തീവ്രവാദം സമുദായത്തെ ഉദ്ധരിക്കുകയല്ല, തകര്‍ക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നതെന്നാണല്ലോ ചരിത്രത്തിന്റെ പാഠം
